Sitowie, sit, Juncus liczy ok. 300 gatunków, z czego w Polsce występują 22. Gatunkiem typowym jest Juncus acutus.
Mnie zainteresował sit rozpierzchły. Pięknie prezentuje się przy oczku wodnym. Rabata z niskimi bylinami po dodaniu kępy situ zyskała nowe oblicze. Szczególnie pięknie prezentuje się pomiędzy bordowym berberysem i serduszką piękne.
Sit rozpierzchły to roślina znakomita do obsadzenia oczek wodnych, sadzawek, stawów - w takich miejscach prezentuje się najlepiej. Nadaje się także do uprawy w pojemnikach.
Z uwagi na swój kształt i budowę, sit wykorzystywany był głównie jako materiał do wyplatania koszów, lin, a także do produkcji świec.
Sit tworzy kępy i charakteryzuje się cienkimi, ciemnozielonymi pędami. Osiąga wysokość od 30 do 120 cm. Kwiaty ma drobne, na początku zielone, później – w zależności od odmiany – brązowe, żółtobrązowe, brązowopurpurowe, czerwonobrązowe.
Z wyglądu przypomina trawy, lecz pędy situ o cylindrycznym kształcie wypełnione są miękką, gąbczastą tkanką – aerenchymą. Tkanka ta umożliwia roślinie przetrwanie nawet na obszarach zalewowych, w warunkach o ograniczonym dostępie tlenu.
Biały rdzeń situ wykorzystywany jest do oklejania pisanek wielkanocnych.
Poza walorami dekoracyjnymi sit rozpierzchły ma wiele właściwości leczniczych.
Cytat ze strony: Dr Henryk Różański: nauki medyczne i biologiczne; fitoterapia, fitochemia…
https://rozanski.li/1969/sit-rozpierzchly-juncus-effusus-l-w-praktycznej-fitoterapii/
"Sit rozpierzchły – Juncus effusus L. w praktycznej fitoterapii.
Działanie lecznicze: wyraźnie odtruwające i moczopędne, wzmagające perystaltykę przewodu pokarmowego, czasem z lekka rozwalniające; żółciopędne, przeciwkamicze w układzie moczowym. Hamuje odczyny autoimmunologiczne (autoagresji immunologicznej), dlatego może być z powodzeniem używany w leczeniu chorób reumatycznych, łuszczycy, cukrzycy, tocznia, ziarnicy i in. W medycynie ludowej sit był używany przy reumatyzmie i jako diureticum, ponadto przy dnie moczanowej.
Odwar z kłączy jest dobrym źródłem przyswajalnej krzemionki, zalecanej w chorobach alergicznych, chorobach skóry, włosów, przy miażdżycy i gruźlicy oraz uszkodzeniach stawów. Wodne wyciągi z ziela i kłączy pobudzają przemianę materii i wspomagają proces odchudzania. Zapobiegają odkładaniu blaszek miażdżycowych i przedwczesnej degradacji włókien kolagenowych. Odwarem z ziela lub kłącza situ można przemywać skórę, płukać włosy i przemywać oczy (jako środek przeciwzapalny, wzmagający regenerację, opóźniający powstawanie cieni pod oczami i zmarszczek). Okłady z odwaru na oczy i skórę działają przeciwzapalnie, gojąco i antyseptycznie (zalecam przy zapaleniu spojówek, powiek, stanach zapalnych skóry, wypryskach).Odwar sitowy – Decoctum Junci: 2 łyżki rozdrobnionego ziela lub 1 łyżkę kłączy zalać 2 szklankami wody, gotować 10 minut, odstawić na 30 minut, przecedzić. Uzupełnić brakującą ilość wody. Pić 2 razy dziennie po 1 szklance. Stosować też do przemywania ran, wyprysków, zmian łuszczycowych, okładów, lewatywy (przy zapaleniu i świądzie odbytu, hemoroidach). Sit jest wskazany przy skazie naczyniowej i żylakach, szczególnie przy połączeniu z ruszczykiem, rutą, kasztanowcem, skrzypem lub zielem gryki.
Odwar z kłączy situ przyspiesza gojenie owrzodzeń jelit i żołądka. Przyczynia się tez do „uszczelnienia” jelita grubego. Działa ochronnie na gruczoł krokowy i aparat kłębuszkowy nerek. Poprawia mikcję (akt oddawania moczu) przy przeroście gruczołu krokowego, hamuje stany zapalne w drogach moczowych. Odwar z situ wskazany jest w zapaleniu nerek i pęcherza moczowego, ponadto przy gruźlicy (wzmaganie regeneracji płuc, oczyszczanie dróg oddechowych). W infekcjach układu moczowego sit łączyć z zielem połonicznika, liściem ortosyfonu, liściem mącznicy, zielem/liściem borówki, zielem wrzosu, wrzośca lub bażyny oraz (lub) korą sandałowca. W leczeniu miażdżycy i nadciśnienia sit kojarzyć z jemiołą, rutą, gryką (ziele), czosnkiem, żółtlicą (ziele), teofiliną, miłorzębem i (lub) głogiem (kwiat, owoc).
Przy otyłości ziele situ łączyć z glonami (morszczyn lub listownica), guaraną, yerba mate, szakłakiem, inuliną, przęślą (Ephedra), karnityną, chromem, grejpfrutem, teobrominą, balsamką (bitter melon = Momordica charantia), korą bzu czarnego (lub korzeniem bzu czarnego – Sambucus nigra) lub trzmieliną (owoc, albo gałązki, kora)."
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz